Vahamet..

Saclari ozensizce toplanmis , gozleri sismis aglamaktan .. Yuzunde adeta asirlarin yorgunlugu .. Ehemmiyetini hatirlatiyor aldigim solugun ve bitmek bilmeyen egonun anlamsizligini sanki .. Olumde var dercesine ..

Ne kadar anlamsizlasti birden kosturmam, kavgalarim ve simarik isteklerim o odanin icinde .. Onun yaninda .. Neyin pesindeydik ki .. Nereye varirdi bu ehemmiyetsiz karmasa .. Ben sinsem senin korkundan, sen sampiyon olsan .. Mesela en kocaman ego sende olsa .. Ne degisir hayatimizda?

Hangi kosturma sonunda bi soluk fazla verir bize mukafat? Aglayan cocugu hangi azar susturur ya da karninda tasidigi subyani asirlardir bekleyen ama kaybeden anneyi hangi kelime teselli eder? Cicek mi gider o odaya? Yoksa cikolata mi? Huzurla uyur mu o anne bidaha kalbinin sesini duydugu cocuk toprak altinda uyurken ?

İcim bosaldi gozlerimden zerre dokulemezken .. Dilim lal oldu bi taraftan sacmalarken .. Kiymetini bilmeli insan her neyin icinde olursa olsun .. Aldigi nefesin, gordugu her siluetin .. Zira .. Olumde var be ..

şarkı..