uyusam

herşey geçip hayat kalmıyo .. aslında hiiiç bişey geçmiyo .. yani aslında şöylekiii .. baktığımda geçmiş bazısı , esamesi bile kalmamış görüyorum .. canımı yakıp beni öldüren hiç bi acı kalmamış geri , baya baya atlatmışım birsürü şeyi .. fotoğraflarda olmasa hiç bile yaşanmamış .. ne tuhaf .. biyerde okumuştum ; insanların delirmemesi için verilen en büyük lütufmuş unutmak .. şimdi bile unutuyorum bi çok şeyi; misal geçen seneyi unutuyorum , eski işimi (!) unutuyorum , bi çok konuşmayı , kurulan hayallerimi unutuyorum . gökyüzünü pespembe gördüğüm, umutlarıma 1 uyku kadar uzak olduğum şaibeli zamanlarımı mesela..

ama , peki ya şimdi? ne zaman unuturum şimdilerin sıkıntısını .. ne zaman bunları unutacak kadar iyi ve mutlu olurum? mesela ne zaman kendimi  aidiyet duygusuyla dolmuş hissederim? ne zaman insanların mutluluklarına hasretle bakmam ve ne zaman alf'in yokluğunu sezmem ? mesela ne zaman alışveriş beni tatmin eder? ne zaman hariçten gazel okuduğum dünyanın yükü altında daha çok e-zil-mem?!

eskiden .. bundan asırlar önce ağlardım .. küçük şeyler için ,, uyuyamadığım için, ders çalışamadığım için, istediğim elbiseyi alamadığım için, taşa takılıp düştüğüm , sevdiğim beni görmediği için .. dünyalar kadar kocaman gördüğüm hayallerim gerçeklenmediği için .. susardım ve uyurdum .. uyuyakalır, uykuya yenik düşerdim. saçmaladığımı anlayan zihnim bana uyku üflerdi .. kulağımdan.. usulca .. ve uyandığımda hatırlamazdım yitip giden hayalimi ..

oysa .. ölümler varmış .. insanın en sevdikleri beyaz kanatlı bi güvercin olup gidiyomuş .. bazen boğaz açığında yalpalayan martı olup sana gülüyomuş .. veya sen aklını yitiriyomuşsun ..
bazen olması güç hayallere dalıyomuşsun .. günlerce, gecelerce uyusanda geçmiyomuş,, her sabah uyandığında aynı lanete tekrar giriyomuşsun kısır döngü gibi .. çöpe atıp kaçtığın bumerang gibi .. her gece ise ağladığına bi alf üzülüyomuş .. hayat adil değilmiş biliomuşsun ve artık adalette beklemiyomuşsun .. kum gibi geçip gidiyomuş hayat parmaklarının arasında .. hiç bişeye gücün yetmiyomuş, kolun bile kalkmıyomuş ..

şimdi ! şu an kalksam ayağa , çıksam koşarak, yalın ayak .. ıslansam yağmurda .. ıslandıkça ağlasam , içim çıksa .. donsa ayaklarım .. sonra uyusam .. 100 gün .. 10bin gün uyusam .. sessizce .. uyanmayı unutmuş gibi .. saplasam koca şırıngayı göğsüme .. hava gitmeyen ciğerim oksijene doysun diye .. veya dursam öyle sessizce ..sessiz çığlıklar atsam , kendi yağımda kavrulsam .. kendi kendime delirsem .. fotoğraflara baka baka .. boş duvarlarla ..
düzelir mi uyandığımda herşey?bi kaç şey?