Kaybedenler kulübü

Ruh bedenin en bitkin parcasi diyor bi kitap ,, bunu dagitan bir filmde duyuyorum .. Hemde agzima sicacagini ongordugum o filmde .. Zira pek farkindaydim yalnizligimizin ama buzlu camla bakiyordum hayata koselerini daha yuvarlatilmis gormek adina .

Cok yaniyor canim bu ara , hayatimda en mutlu umutlu ve hevesli gorundugum ara aslinda ben her sabah yeniden oluyorum .. Tum belirsizliklerin icimi kemirdigi curuttugu sabahlarda ben gulumsuyorum aynaya sis gozlerle .. Sinirlenip kendime daha cok guluyorum sonra .. Kendine bile dogru soyleyemiyorsun diye .. Durustluk ne uzak kaldi bize .. Surectir belkide .. Canimin istedigi gibi yasadim cunku su zamana kadar .. Gitmek istedim , en uzaga gittim .. Sonra gelmek istedim .. Sevmek , terketmek , uzulmek , sevinmek ve sifirdan varolmak .. Simdi canim yalan soylemek istiyo gene .. Yok gibi yapmak .. Hersey "guzel"mis gibi yapmak sonra inandirmak kendimi ve herkesi kurmacama .. Hem zaten hepimiz yalnizsak ve geceleri bunu inkar ederek giriyorsak yataga ne onemi varki otesinin sonunda olum olduktan sonra ..

İyi insanlar degiliz hic birimiz .. O yuzden cezalandiriliyoruz mahkum oldugumuzu bildigimiz yalnizlikla .. Asla dinmeyecegini bildigimiz halde merhem ariyoruz yaramiza .. Kalabalik yalnizliklar yaratiyoruz zamanini bilmedigimiz icin olumun sonsuzmuscasina yasadigimiz hayatta kendimize soyle agiz tadiyla yalan soyleyebilelim diye ..
Bir film farkettiriyor bunlari bana .. Buzlu camim tuzbuz .. Elim kolum kan icinde .. Yumruk atmisim herhalde gece isiksizligi yarmak istercesine .. Bir sabah bir bas agrisiyla gogusluyorum tum yalnizligimizi ve aldatmacasini .. Bi bakiyorum , yok kimse maskesiz .. Gulumseyip kendime caresizce kusaniyorum yalan migferimi ..

Unutma diyorum bu sefer .. Yalnizsin !

biterken bunu izleyin .. dinleyin .. sonra direnin hayata.. tüm kalabalığındaki yalnızlığınıza ..